میل باطنی، دربعضی انسانهای سخت کوش، آن هارا وا می دارد که خیلی کم به دنبال غذا، خوراک، تفریح، و ظواهر زندگی بوده، و بیست و چهار ساعته به فکر کار باشند.

میل باطنی، در بعضی دیگر، یعنی در انسانهای کاهل کوش، آن ها را وا می دارد که بیست و چهار ساعته به فکر غذا، خوراک، تفریح، و ظواهر زندگی بوده، و خیلی کم به دنبال کار باشند.

و چون آفریدگار عالم، انسان را با هدف ارزشمند پیاده کردن تعادل و پیمودن راه میانی در این جهان آفریده است، لذا، از هیچ یک از این دوگونه میل باطنی، خوشش نمی آید!!!

هردو گروه، نهایتا در اثر غفلت از هدف ارزشمند آفریدگار، به خودشان ظلم می کنند. و چون آفریدگار مهربان، مردم ظالم را در زندگیشان راهنمایی و هدایت نمی فرمایند، در نتیجه دچار سردرگمی و پوچی و تاریکی جان ودل می گردند! چون به کرّات تاکید فرموده است که: انّ اللهَ لایَهدی القومَ الظّالمین.

با این همه، اگر انسان آگاهانه وباقصد، خودش در همه حال، درب آمرزش و رحمانیت را مسدود نگه ندارد، یعنی هم خودش کینه به دل نگرفته و دیگران را به بخشد، و هم یقین داشته باشد که درگاه بخشش آفریدگار لحظه ای تعطیلی ندارد، و لذا از ظلم به خودش (تا چه رسد به دیگران) از عمق جان و دل معذرت خواهی نماید، بدون تردید، از سردرگمی و پوچی و تاریکی جان ودل، رهایی پیدا میکند. زیرا که می فرماید: وَ مَن یَعمَل سوءً او یَظلِم نفسَه ثُمَّ یَستَغفِرِِاللهَ یَجِدِ اللهَ غفورًا رحیمًا (سورۀ نسا، آیۀ ۱۱۰)